Ispanya deyince akla ya flamenko ya da boga güresi gelir. Atesli danslar, yanik seslerle iliskilendirdigimiz, tutku dolu, sasaali flamenko, tarihinden ve iceriginden kopuk, turistik bir gösteri olarak sunulur bizlere. Halbuki bagirdan kopup gelen o cigliklarin ardinda, daha sessiz, daha mahir bir söylem yatar. William Washabaugh, bu görünümün perde arkasini, flamenko müziginin tarihsel, toplumsal ve siyasal icerimlerini bu kitapta derinlemesine inceliyor. Genis kitlelere apolitik bir eglence bicimi olarak tanitilmis olsa da, flamenko hem Franco yandaslarinin hem de karsitlarinin stratejik planlarinda önemli bir rol oynamistir. Ispanyayi, son yüzyillik tarihinde yöneten askeri diktatörlerin, cumhuriyetlerin ve mesruti monarsilerin hepsi de kültürel programlarina flamenkoyu bir bicimde dahil etmislerdir. Flamenkoya atfedilen kliselerden biri de yilgin, acili, kederli insanin müzigi olmasidir. Halbuki Washabaugh, Flamenko, bezgin adam tarafindan söylenen bir sarki degildir; aksine dinc olmak isteyen bezgin sarkicilarin ve bezgin olmak isteyen dinc sarkicilarin, hatta bazen her ikisi de olmak istemeyen sarkicilarin söyledigi bir sarkidir diyerek flamenkoya dair yerlesik kliseleri sorguluyor bu kitabinda. Flamenkonun yeserdigi ve icinde var oldugu sosyal, kültürel ve tarihi baglamlari anlama cabasinda olan Washabaugh, Ispanyada popüler kültürün olusumunu, yapisini cözümlemek icin flamenko müzigini kullaniyor ve flamenkonun politik cikarlar ugruna nasil ve nelere dönüstürüldügünü arastiriyor. Bu ayrintili calisma, okuru, otantiklik ve tarih kavramlarini da yeniden degerlendirmeye yöneltiyor. Washabaughun zengin izledigini takip ederken flamenkonun alt metinlerini kesfe cikip Ispanyol halkinin pek cok etnik kökeni barindiran rengarenk bütününü, bunu korumak adina kullandigi ironiyi, metonimileri, bedenlerine sinmis baskaldiriyi ve direnisi merakla okuyacaksiniz.