Gri kanatli kuslar, ciglik cigliga martilar, beyaz köpüklere degerek gecip gidiyorlardi, tuzlu denize kanat vura vura. Minareleri kursunkalemler gibi gökyüzüne uzanan camilerin avlularinda itisip kakisiyordu. Dariya üsüsen ak güvercinler. Kulaklarimda bir ses Gözlerimin önünde tahtalari eskimis panjurlariyla cumbali evler, yasli cinarlar ve bir ceviz agaci.Koparmis ipini eski kayiklar gibi yüzerkisin sabaha karsi rüzgarda tahta cumbalar ve bir sac mangalin küllerindeuyanir uykudan büyük Istanbulum.Istanbulda uyanmak istiyordum. Istanbulla beraber uyanmak istiyordum ben de Nazim gibi.Benim bulundugum sehirde tepe yoktu. Mavi bir deniz yoktu. Rast pesrevi yoktu havada, Bogazici sulari gibi akan Bana dogdugum sehri cagristiran hicbir sey yoktu Londrada. Sadece Nazimin dizeleri vardi elimde, beni sehrime ucuran.Icimde Kizil Bir Gül Gibi, usta bir yazarin ustasi saydigi bir yazara ödedigi gönül borcu. Edebiyatinin ve yasamin sürekliligine iliskin zarif bir metin