Aristotelesin aklin mahiyeti ve nefsle iliskisine dair muglakliklar barindiran tanimi, Aristoteles yorumculari arasinda aklin mahiyetine iliskin farkli yorumlarin ve ciddi tartismalarin olusmasina zemin hazirlamistir. Islam dünyasinin son büyük Aristoteles sarihi ve Latin dünyanin meshur commentatorü Ibn Rüsd de De Animaya yazdigi serhlerde, özellikle de es-Serhul-kebrde problemi felsef ve teolojik yansimalari baglaminda ele almistir. Faal aklin ayrik, degismez ve etkilenmez niteliklerinin heylan akilda da bulundugunu ileri süren Ibn Rüsd, heylan aklin semav akillar arasinda yer alan dördüncü bir varlik türünü temsil ettigini, herkeste bulunan tek bir akildan ibaret oldugunu iddia ederek büyük bir tartismanin da baslamasina yol acmistir. Ibn Rüsdün en büyük okuyucu ve elestirmenlerinin basinda gelen Thomas Aquinas, Aristotelesin aklin mahiyeti ve fiillerine iliskin tanimini, daha ziyade aklin ontolojik gercekligi olup olmadigi sorunu baglaminda ele alarak Ibn Rüsdün heylan aklin ayrik, ortak ve tek bir akil oldugu tezini; bireysel nefsin ölümsüzlügüne, kisisel kimligin devamina ve bireysel akletmeye imkan tanimamasi gibi felsef ve teolojik gerekcelerle elestirmistir. Bu calisma, Ibn Rüsdün akillarin birligi ve müsterekligi tezini Aquinasin Akillarin Birligi Meselesinde Ibn Rüsdcülere Reddiye adli eserindeki elestirileri baglaminda degerlendirerek Islam felsefesi ile Latin Ortacag felsefesi arasindaki siki iliskiyi gözler önüne sermektedir.