Ankara polisiyeleriyle tanidigimiz Emrah Serbes, bu defa direksiyonu kiriyor ve edebiyatimizda pek de islenmemis bir baska meseleye el atiyor. Erkek cocuklarin enerjik, hüzünlü, alengirli dünyasina giriyoruz...Baba calisiyor, anne ev hanimi, muhafazakarligin kalesi...Isciler, yoksullar, teyzeler, abiler... Kolay aglayan sert adamlar... Tasra seyrekligi, mahallenin kalabaligi... Kiskanc, gururlu, saf ergenler... Emrah Serbes, cabuk öfkelenen, kolay vazgecen, bastan cikmis erkek cocuklari konusturuyor... Kederli, insana dokunan komik hikayeler bunlar...Dizinin dizime degisi, Handanin annesi icin bir kelebegin kanat cirpisiysa benim icin kasirgaydi. Kac sene gecti, hala unutmam, günde en az bes sefer aklima gelir. Biliyorum bu durumun, kökeni memeden kesildigim güne kadar uzanan psikolojik nedenleri vardir. Ama bir kadini unutulmaz yapan sey, bir vakitler ona duyulan arzunun siddetiyle dogru orantili degil midir O arzunun kiyisinda, gerceklesme olasiliginin tam yani basinda, sanki arada baska hicbir engel yokmus gibi rahat davranabilmekle, kendini o tatli yanilsamaya kaptirabilmekle dogru orantili degil midir Bu olgunun da mi sorumlusu benim mutsuz gecen cocuklugum Cevap Yok Kalirsin öyle...Tasrada ve kainatta, yapayalniz kalmis erkek cocuklarin hikayesi...Erken Kaybedenler... Yoldan cikmis bir neslin manifestosu...