Korespondencja Witkacego z zona, Jadwiga z Unrugow, obejmuje 1258 listow, kartek, widokowek i telegramow, pisanych od 21 marca 1923 r. do 24 sierpnia 1939 r. (z przerwami, kiedy przebywal on w Warszawie, gdzie mieszkala zona). To wielkie dzielo nie majace odpowiednika w polskiej literaturze. Jego wyjatkowa wartosc polega na tym, ze Witkacy jest w swoich listach szczery do granic ekshibicjonizmu i traktuje zone niemal jak spowiednika, ktoremu mozna wyznac najskrytsze mysli i najintymniejsze przezycia. Stanowia one swiadectwo skomplikowanych wiezi uczuciowych laczacych tych dwoje ludzi, ktorych malzenstwo przezywalo trudne okresy, ale przetrwalo probe czasu.
To jednoczesnie bezcenne zrodlo wiedzy o zyciu i tworczosci Witkacego, a zarazem autentyczny dokument psychologiczny, ukazujacy niezwykla osobowosc czlowieka i artysty. Czyta sie te listy jak fascynujaca i wielowatkowa powiesc autobiograficzna, ktorej tlem jest srodowisko zakopianskie ukazane z ironia i humorem.