Titus Burckhardt, Islam sanatinin hikmetle zanaatin fenn veya sinaa evliliginden dogdugunu söyler. Bu yüzden, bu sanatin derinlemesine bir aciklamasini yapabilmek icin iki konuda da icten ve derin bir vukuf sahibi olmak gerekir. Burckhardt, Islam sanatini cok sayida baska sanat tarihcisinin bizi inandirdigi gibi, kazara birbirine karismis tarihsel eklentiler olarak degil, Islam vahyin ilkelerinin ve formunun bir türevi olarak takdim etmektedir. Ise Mebde ile ve formlar dünyasinda Kabe ile baslayan Burckhardt Islam sanatinin temel özellikleri vasitasiyla okuru bu sanatin ayin ve ibadet ile, göcebe ve yerlesik halk arasindaki kutuplasma ile, Islam sanat ve mimarisinin muazzam terkibi ile ve nihayet Islam sanatinin farkli bütün yönlerinin Seriatin emrettigi ve tasavvuftaki manev isigin varligiyla aydinlanmis hayatin ritmine bagli olarak dogal ahenkleri icinde görüldügü yerler olan Islam sehri ile iliskisine götürür. Bu eserde o, bir ömür boyu süren ic ve dis tecrübeyi essiz bir eser üretmek icin bir araya getirmektedir; öyle bir eser ki burada Islam sanati nihayet gercekte oldugu gibi, yani, Islam vahyin ruhunun dünyev billurlasmasi oldugu kadar semav hakikatlerin yeryüzündeki bir yansimasi seklinde de ortaya konmaktadir.