Her yeni din, baska bir dini ve o dini devletin tüm temellerini sarsan ve kendi devletini kurmaya dönük bir devrimci harekettir. Vatansizdir ve enternasyonaldir. Bütün yeryüzüne aittir. Sinirlar ötesidir. Gün isigina ciktigi andan itibaren kendi emirleri, düzeni ve disiplininin hayata gecmesi icin mücadele baslar.Her türlü olanaklar seferber edilerek yeni dine karsi durulursa da, etki tepki düzleminde yillar alsa da cogunlugun dedigi olur. Yeni din, devleti ele gecirir. Din, devlet dini olarak kabul edilir. Dinin devrimci karakteri iste o ana kadar gecerlidir. Yeni din egemenlesince, devrimci özelliklerini kaybeder. Tipki eskisi gibi yeni din de, mevcut statükoyu koruma aracina dönüsür. Muhafazakarlik temsilcisi bir konuma evrilir.Yani her din, yerine gecmek icin devrimci bir potansiyel takinarak mücadele ettigi dine dönüsür...Dinler cehalete karsi mücadele eden ancak kendini cehalet unsuru olmaktan koruyamayan kurumsallasmalardir. Dinin bu özelligi toplumsal, maddi ve manevi bütün iliskileri de belirler. Somut algi yerine, soyut ve bilinmezlik zemininde bir ilahilik insa eder. Ve zamanla kitlelere cikis karakterine ters önderlik eder.