Portakal bir taydir. Ve ben suya dusup ölen bir tayi ceylana cevirme ihtimalinden bahsediyorum. Bir tay genelde suya dusup ölmez. Ben de genelde sempatigimdir ama ayagima carpip duser taylar. Benim gönlum duser suya sonra. Kimse bulamaz orada gönlumu de aklimi da. Aklim zaten uzun zamandir kayip... Ellerimi tuttular, duslerden bahsettiler, baska hayvanlardan bahsettiler. Hep, birini önemseyince hayvanlara benzetiyordum, bunu bilmediler. Annem de dahil. Annem ceylandi icabinda. Bir ara gergedandi ama gergedan da cok estetik hayvan degilmis meger, googledan bile bakmadim onlarin yalancisiyim. Bir ara agzimdan gergedan lafi cikti sevgiyle; ama farkinda degilim bir seylerin. Sevdim icimi dökmeyi, sevdim ictenligi. Yoruldum taylari bosluga birakmaktan. Yoruldum icimde ukde bir tay ama ukde dersem hic gelmez. Biraktigimi söylesem bosluga, belki kosar. Öyle demeyin taylar guzel kaval calar.Bu, alelade bir yasam anlatisi degil; bu, dilin bildigi, gözün gördügü, dimagin ezberledigi herhangi bir söz oyununa da benzemiyor. Insan, yasadigi somut olaylari soyut bir his dünyasinin süzgecinden gecirerek özümser mi Ne kadar da yorulur kim bilir Ama bunu öyküler yapabilir, insani siir süzgecinin icine sokup gercek duygulariyla yüzlestirebilir. Seyma Subasi, tam da bunu yapiyor. Siradan bir anin icinde ruh dünyaniza ait ne bulabilirseniz yazar onlari aramaya cikiyor.