Katil Nietzche-Asker Kant, deyim yerindeyse, felsefi bir otopsi kitabi. Anlati ile masalsilik arasinda salinan bir kurgu-metin. Anlatiya ironi ile dolu öfkeli bir söylem eslik ederken, tüm nedensellikler neseli bir tarihsellikle bulusuyor. Hamza Celaleddin, carpici üslubuyla okurlari mizahi bir felsefi anlatiya davet ediyor.Uzunca bir masanin etrafinda, tarihin tüm antikahramanlari toplanmisti; gökte tastamam kamer, yerde sözü gereksiz uzatan pürtelas bir nehir, sarap kadehleri hizla dolup bosaliyordu. Masanin görünen egemeni, gür sesi ve dolgun gövdesiyle katil Nietzsche, ballandira ballandira bir yandan da biyik altindan asker Kanta müstehzi gülümseyerek 1872 baharinda Baselde isledigi kusursuz cinayeti anlatiyordu. Hemen yaninda gece bekcisi Schopenhauer onu kolundan cekistiriyor, göz ucuyla da Kanti isaret ederek Nietzscheyi en azindan bir süreligine süknete davet ediyordu. Nitekim Kant da, Nietzschenin bu tehditkar hitabeti karsisinda iyiden iyiye sinirlenmeye, purosunu eskisine nazaran daha az incelikli bir tavirla agzina götürmeye baslamisti. Ama yine de tam bir asker nezaketiyle bu, kulaga tuhaf gelebilir; asker nezaketi bir oksimoron olarak da bilinir Nietzscheye kesilmis olan kulagini Sartre, Camus ve Heidegger arasinda dönen futbol muhabbetine cevirerek olasi bir kavgadan kacinmisti.